Veertig kabinetsmedewerkers verliezen door het ontslag van Bourgeois hun baan. Een voetnoot in de krant. Kabinetsmedewerkers hebben zowiezo maar een tijdelijke baan, en het ontslag van hun broodheer is een risico dat ze moeten incalculeren, maar toch... Hoe calculeert langs de andere kant een minister 'zijn politieke verantwoordelijkheid' in, als die ook het inkomen van 40 huisgezinnen inhoudt? Meestal dan nog mensen uit partijmiddens en vriendenkring. Wat voor werk hebben die 40 verricht, dat nu plotsklaps wordt afgebroken en opgeruimd? ---kabinetten worden immers spik-en-span achtergelaten voor de opvolger?
Als een minister zijn kop te ver uitsteekt, zit hij 's anderendaags in een parlementszitje, maar zijn parlementaire opvolger en zijn 40 akolieten staan op straat (of op de sociale tewerkstellingslijst van de partij). Waar ligt dan het breekpunt voor een partij om haar visie in een regering door te drukken? Waar ligt het breekpunt van een ganse regering om terug naar de kiezer te stappen?
Of afgeslankte kabinetten de staatskas ten goede zouden komen, valt nog te bediscussieren, want---ervan uitgaande dat de kabinetsmedewerkers wel degelijk nuttig werk verrichten---het werk moet toch gebeuren, en gedetacheerde medewerkers uit de administraties kosten ook geld, zoniet meer. Verlost van de verantwoordelijkheid over de tewerkstelling van een grote KMO, zouden ministers echter wel zonder terughoudendheid hun politieke verantwoordelijkheden kunnen opnemen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten