Dat laatste is lang vervlogen tijd.
Nationalisme, racisme… U vult zelf maar in, lezer. Want iedereen kent inmiddels het rijtje. Jaja: volgens Mia ‘barones’ Doornaert kan je best een goede Vlaming zijn, en toch het voortbestaan van de federale Belgische staat wensen. Nou moe: dat moet ze mij toch eens uitleggen.
Eerst de gelijkstelling van nationalisme met zowat alles wat geacht wordt slecht te wezen. Vergeefs zoek ik naar een definitie van ‘nationalisme’. Een goed handboek c.q. goede tekst hoort toch te beginnen met een definitie van de kernbegrippen? Waar hebben we het anders over?
Niet zo bij Mia ‘barones’ Doornaert. Nationalisme is slecht. Definitie overbodig. Gelijkstellingen onbetwijfelbaar. En ik die dacht dat ‘nationalisme’ voortkomt uit het Latijnse nascere, wat zoiets betekent als ‘geboren worden’. Nationalisme heeft dus te maken met het beleven van het gemeenschappelijke dat iedereen verbindt die uit hetzelfde ‘nest’ afkomstig is. Zoals bloedverwantschap of familiale samenhang.
Sedert de dagen van de Romantiek passen we het begrip nationalisme toe als we spreken over een gemeenschap, die men een ‘volk’ noemt. Slimmeriken zullen dan antwoorden: en hoe definieer je dan ‘een volk’? Want je kunt op die manier blijven opschuiven…
Vlaanderen is een volk, omdat we dat zo wensen of beslist hebben én omdat er voldoende gemeenschappelijke kenmerken bestaan, om Vlaanderen als een apart geheel van de rest van de wereld te onderscheiden.
Daarmee is het bestaan van België toch niet veroordeeld, zul je zeggen?
Neen, dààr bestaan andere redenen voor. Uit nationalisme volgt niet noodzakelijk separatisme. De Friezen kiezen niet voor de eigen staat. Gellner sloeg de plank wel degelijk mis.
Die redenen: er zijn er een hele reeks. Ik geef er enkele.
Ten eerste: België is het product van het internationale, francofone politiek gekonkel – ik kies het woord bewust, want de Belgische ‘omwenteling’ werd in Parijs door hoge officieren en politici voorbereid met het oog op de stille inlijving van wat men ‘België’ heeft genoemd bij La Grande Patrie. Sinds wanneer vallen er morele redenen op te sommen om de producten van zulke politieke konkelarij te bestendigen? Moesten we dan maar de exploten van de heer Hitler ongehinderd laten plaats vinden én ze vervolgens nog honoreren ook – bijv. door de annexatie van Tsjechië maar meteen goed te keuren? Bestaat er in de kerkelijke leer niet zoiets als restitutieplicht, dit wil zeggen: de plicht om de gevolgen van slechte daden zoveel mogelijk ongedaan te maken?
Daarvoor hoef je zelfs geen christen te zijn.
Ten tweede: de Vlaamse ontvoogding is een democratisch product van allereerste kwaliteit. Tégen een vijandig regime, zonder geld, met de inzet van vele duizenden kleine luiden: is dat dan geen democratie bij uitstek? En dàt zou ik moeten misprijzen? Is democratie niet hét stokpaardje van de heersende linkse klasse? Of toch dan maar niet?
Ten derde: België werd bij zijn ontstaan ‘Franstalig gedefinieerd’, zoals Bart Dewever dat omschrijft. In mensentaal: het in 1830 gestichte Belgique was zonder verder nadenken Frans en Franstalig. Dat daar een meerderheid anderstaligen woonden, was geen punt. Dat ligt puur in de lijn van het Franse imperialisme. Danton had in 1792 verklaard dat de ‘natuurlijke grenzen’ van Frankrijk aan de westelijke rijnoever lagen. Dat in die gebieden ook Vlamingen en Zuid-Nederlanders ( wat eigenlijk hetzelfde is) en voorts ook nog Duitsers: dat was niet aan de orde. En François Mitterand, president van Frankrijk van 1981 tot 1995, verklaarde dat er in Frankrijk geen plaats was voor regionale talen.
De Belgische plannen voor het uitroeien van ‘het Germaanse element’, liggen dus helemaal in de lijn van het denken van de ‘Franse definitie’ van La Belgique en van het Francofone imperiale denken. Zich daartegen verzetten, is dat niet zoiets als zich verzetten tegen etnocide? Hoort dat niet onverbrekelijk bij de mensenrechten, waarop figuren zoals Mia ‘barones’ Doornaert zich beroepen? Hoe leg je anders de dekolonisatie uit?
Nu zou je kunnen volhouden dat België intussen van natuur veranderd is.
Om maar meteen helder te zijn: daar is niets van aan. Als er iets is, wat de laatste twee jaar duidelijk is geworden, is het wel dat. Want precies omdat België in de geesten van ‘onze’ Franstaligen een Franstalig land is, weigeren zij de taalwetten na te leven, die ze nota bene zelf mee hebben goedgekeurd. België is van hen en van hen alleen. Zij bepalen wat recht is. En recht is wat het Frans bevordert. En precies daarom ook kan Madame ‘Non’ Milquet in België minister worden. En precies daarom hebben grendelgrondwetten en allerhande blokkeringsmechanismen de positie van de Franstaligen tot een feitelijke beslissingspositie gebetonneerd…
Niemand ziet hoe de zaak kan veranderen – waarom zou je als Franstalige ook?
Maar niettemin vindt Mia ‘barones’ Doornaert dat je desondanks een goede Vlaming kunt wezen én toch België behouden. Een goede Vlaming die de ondergeschikte positie van zijn volk wil bestendigen? Waar hebben we dergelijke onzin nog gehoord? Destijds, in La Libre, als die reactionaire tante het had over “Flamands modérés”. Gemodereerd is iemand die de Franstalige dominantie aanvaardt. Nou, zeg!
Laten we kort zijn: Vlamingen zijn een volk en ze zijn dat op puur democratische gronden geworden. België is géén democratisch product en zijn voortbestaan hindert de normale ontwikkeling van Vlaanderen.
Dus moet België verdwijnen. Tenzij men wil volhouden dat staten het doel vormen en de mensen het middel. Maar dan is Mia ‘barones’ Doornaert toch wel enige uitleg verschuldigd. Dus: La Belgique moet weg. Alleen al om democratische redenen.
Ik ging het even hebben over de gelijkstelling van ‘nationalisme’ met zowat alle kwalen die de dag van vandaag de wereld teisteren. In mijn ijver om de rechtmatigheid van het Vlaamse ontvoogding tegenover La Belgique in het licht te stellen, zou ik mezelf nog hebben voorbijgelopen. Ik kan me nog net op tijd bedenken, gelukkig maar. Da’s beter dan ‘barones’ Doornaert.
Mia ‘barones’ Doornaert weet ons dus niet te overtuigen met een definitie van het door haar kennelijk zo gehate verschijnsel, dat zij ‘nationalisme’ noemt. Ze hééft namelijk geen definitie.
Maar wàt haat ze precies? Och: het is toch zo doorzichtig! Ze haat Vlamingen die menen dat het voortbestaan van haar beminde Belgique – waaraan ze haar baronestitel te danken heeft – niet verzoenbaar is met de democratische rechten van Vlaanderen. Ze vindt dat die rechten òf niet bestaan òf maar moeten opgeborgen worden of tenminste ondergeschikt worden gemaakt aan de rechten van het Franstalig gedefinieerde Belgique. Zo zit dat. Niet anders.
Voor Mia ‘barones’ Doornaert is nationalisme dus àlles wat het voortbestaan van La Belgique in gevaar zou kunnen brengen. Ze heeft dus wél een definitie. Een curieuze. Een die op voorhand elk Vlaams nationalisme gelijkstelt met alles wat slecht is. Op voorhand veroordeeld. Omdat Vlamingen Vlaming wensen te zijn.
Nou: dat is nu eens geen ernstige definitie van nationalisme. Het is vooringenomenheid tegenover alles wat niet meteen spoort met haar geliefde Belgikske. Nationalisme is de beleving dat men deel uitmaakt van een gemeenschap van mensen, die als apart geheel bestaat. Wat daaruit voortkomt, is de toepassing in de politieke praktijk En die toepassing hangt af van de omstandigheden. Liesbeth Hooghe schreef er ooit een doctoraat over. Zindelijk denken. Punt, uit.
Op dezelfde manier is Christendom de religie die de verlossing door Jezus van Nazareth als de kern van haar boodschap neemt. Eveneens: punt, uit. Dat datzelfde Christendom de uitroeiing van de Albigenzen op zijn geweten heeft, verandert aan de kern van het begrip niets. Het is zelfs geen reden om het Christendom zélf te veroordelen. Als je al het slechte dat met het Christendom geassocieerd kan worden samen met dat Christendom zelf in één grote zak stopt, dan begint het zootje inderdaad te walmen. Het is een kwestie van zindelijk denken.
Mia ‘barones’ Doornaert mag de Vlaamse ontvoogding ongenegen zijn: ze moet daar wel zindelijk over denken én schrijven.
Ik vermoed evenwel dat Mia ‘barones’ Doornaert zelf ook wel beter weet. Want ze komt voor de dag met het feit dat een identiteit ‘uiteraard’ veelvoudig is en dat iedereen ‘zijn’ identiteit zelfstandig kiest. Dat laatste volledig in de lijn van de hedendaagse linkse kerk. Ik vind dit klinklare onzin, want niet alleen heeft identiteit altijd een dominante dimensie – al is die in het halfgedenationaliseerde Vlaanderen niet altijd de Vlaamse (je moet aan een Fransman maar eens vragen welke zijn identiteit is!) -, maar bovendien is het een zware overschatting van de individuele menselijke mogelijkheden te geloven dat iemand zomaar zelfstandig zijn identiteit zou kiezen. Laat ons zeggen dat je aan je identiteit kunt werken. Waarom verloopt de integratie van immigranten in onze samenleving anders zo moeizaam?
Natuurlijk gaat het Mia ‘barones’ Doornaert al evenmin over een correcte omgang met het begrip identiteit. Het gaat haar om haar geliefkoosde Belgique.
Daarvoor moet alles wijken, ook zindelijk denken. Hoe noemen we zoiets? Laat me even kiezen. Onoprechtheid?
Jaak Peeters
Geen opmerkingen:
Een reactie posten